On March 11, 2011, a tsunami devastated the coasts of Japan, claiming thousands of lives. Today, the scars of this tragedy remain visible. Yet in spite of this, people, plants and animals alike continue to exist. Through striking images shot on land and in the sea, Jennifer Rainsford’s film celebrates human resilience and the endless beauty of our planet.

Op 11 maart 2011 verwoestte een tsunami de kusten van Japan, waarbij duizenden levens werden geëist. Vandaag de dag zijn de littekens van deze tragedie nog steeds zichtbaar. Maar desondanks blijven mensen, planten en dieren bestaan. Aan de hand van opvallende beelden, gefilmd op het land en in de zee, viert de film van Jennifer Rainsford de menselijke veerkracht en de eindeloze schoonheid van onze planeet.

2011년 3월 11일에 역사상 가장 큰 지진이 일본을 강타했다. 30분 후 검은 쓰나미가 해안을 덮쳐 차와 집, 사람들을 바닷속으로 내몰았다. 영화를 통해 우리는 잃어버린 아내를 찾으려 100번도 넘게 다이빙하는 남자, 실종된 남편에게 아직도 편지를 쓰는 사치코, 쓰나미의 트라우마에서 벗어나지 못한 사토코를 만난다. 이들은 바다 건너 하와이 카호올라웨섬에서 쓰나미의 잔재를 청소하기 위해 모인 자원봉사자들과 연결된다.​

Efektem tsunami z 2011 roku, które pochłonęło w Japonii niezidentyfikowaną dotychczas liczbę ofiar, stało się również ogromne skażenie środowiska. Nie chodzi wyłącznie o awarię elektrowni w Fukushimie i radioaktywne wycieki: cofająca się fala zabrała do oceanu tysiące ciał oraz tony wszelkiego rodzaju odpadów. Jak ten nieoczekiwany „prezent” wpłynął na życie rozmaitych głębinowych stworzeń? W swoim fascynującym, nakręconym w znacznej mierze pod wodą filmie, Jennifer Rainsford stara się prześledzić trasę, jaką przebyły przez lata plastikowe śmieci, by trafić na drugą stronę Pacyfiku. Zadając jednocześnie pytanie - w jaki sposób człowiek i natura mogą sobie wzajemnie pomóc by uporać się z najgłębszymi traumami?

En visuellt makalös resa till sällan skådade platser, tusentals meter under havsytan. Medan Sachiko, Yasu och Satoko i Japan hittar tillbaka till livet efter tsunamin spolas skräpet från katastrofen upp på Hawaiis stränder. Mot bakgrund av tsunamin i Japan 2011 är filmen en djupdykning in i en värld av drömmar, dansande plankton och hjärtats mekanismer som landar i vetskapen om att allt hänger ihop. Människor andas ut och haven andas in och tillsammans är vi vår planet.