Frontaal, en profil of zelfs van achteren, het maakt niet uit vanuit welke hoek de camera haar filmt: de zestienjarige Esmiralde is in elk shot onstuitbaar zichzelf. Soms boos, wanneer haar moeder weer eens te laat op een afspraak komt. Regelmatig vloekend en tierend op de wereld, en niemand in het bijzonder. Daarna weer bezorgd over haar oma, bij wie ze inwoont, en die problemen met haar nieren heeft. Dan weer uitgelaten, wanneer haar vriendje belt. Waarom ze niet thuis bij haar moeder en haar twee broertjes woont, vertelt ze aan het begin. 'Mijn moeder voedde me niet op, mijn vader voedde me niet op.' In negen korte, speelse scènes dringt de film haar leefwereld binnen. De camera zit haar de hele film lang extreem dicht op de huid. Behalve in de statische, strak gekadreerde beelden van haar woonomgeving: Kraaiennest in Amsterdam Zuid-Oost. Tijdens die 'rustmomenten' praat ze in de voice-over bespiegelend over zichzelf en haar leven.