At the beginning of the twenty-first century, abstraction - that most quintessentially modernist innovation - maintains a peculiarly contradictory position. Used, on one hand, by post-modernist artists as just one more quotable style amongst many, it is on the other hand still considered an elitist or hermetic language by audiences intimidated by its lack of recognizable subject matter. Yet ultimately, abstraction continues to be a viable creative path for contemporary artists of all generations, many of whom embrace it as the most inclusive and fundamentally resonant of artistic languages. Filmed at the artists' studios, the Dia Center for the Arts, and the Guggenheim Museum during their exhibition, "Abstraction in the Twentieth Century."

In het begin van de eenentwintigste eeuw onderhoudt abstractie - dat de meest typische modernistische innovatie - een bijzonder tegenstrijdige positie handhaaft. Aan de ene kant gebruikt door postmodernistische kunstenaars als slechts één meer citeerbare stijl onder vele, wordt het aan de andere kant nog steeds beschouwd als een elitaire of hermetische taal door het publiek geïntimideerd door het gebrek aan herkenbare onderwerpen. Maar uiteindelijk blijft abstractie een levensvatbaar creatief pad voor hedendaagse kunstenaars van alle generaties, van wie velen het omarmen als de meest inclusieve en fundamenteel resonerende van artistieke talen. Gefilmd in de studio's van de artiesten, het Dia Center for the Arts en het Guggenheim Museum tijdens hun tentoonstelling, 'abstractie in de twintigste eeuw.'