The film recounts Carlo Giuliani’s day of July 20 and, parallel to it, the July 20 of the march of the ‘disobedients’, or the ‘white overalls’, among whose ranks Carlo died. An individual’s story is told in all its absolute concreteness, the friends he meets, the snack bar he goes to for a bite, the roll of scotch tape he picks up on the street; whereas a multitude’s story is told in all its epic tragedy, the night under the rain, the colossal preparation against the march, the advance behind shields, the attack of which the multitude was victim, the defense that gets organized.

De film vertelt over Carlo Giuliani’s dag van 20 juli en, parallel daaraan, de 20 juli van de mars van de ‘ongehoorzamen’, of de ‘witte overalls’, onder wier gelederen Carlo stierf. Het verhaal van een individu wordt in al zijn absolute concreetheid verteld: de vrienden die hij ontmoet, de snackbar waar hij een hapje gaat eten, het rolletje plakband dat hij op straat opraapt; terwijl het verhaal van een menigte wordt verteld in al zijn epische tragedies, de nacht onder de regen, de kolossale voorbereiding op de mars, de opmars achter schilden, de aanval waarvan de menigte het slachtoffer was, de verdediging die wordt georganiseerd.

Il 20 luglio a Genova durante una dimostrazione dei No Global contro il G8 in corso è stato ucciso Carlo Giuliani. Le parole di sua madre, Heidi Gaggio Giuliani, fanno da commento alle immagini dei fatti, intramezzati da testi e poesie scritte da Carlo, ricordi personali e immagini degli scontri con le forze dell'ordine.