A happy New Year's Eve, the capitone, the little girl who is a little curious about it and a little scared, the fireworks in the sky of Naples, the kisses of the new year. Suddenly, however, that same house appears different, it is empty and silent, while the director's hands seem to search for traces of something that has perhaps already become a memory. Via Campegna 58 was the author's parents' home, where she grew up, was a daughter and then a mother. Upon his father's death he must empty it, and in lingering in every corner, as if to thoroughly scrutinize the smallest details, it is as if he wanted to take that past life with him, enclosed in the objects, in the useless things that every house accumulates, among the pens , the paintings, the clothes hanging neatly in the wardrobes, the black and white photographs of the young, beautiful, happy parents.

Een fijne jaarwisseling, de capitone, het kleine meisje dat er een beetje nieuwsgierig naar is en een beetje bang, het vuurwerk in de lucht van Napels, de kussen van het nieuwe jaar. Maar ineens blijkt datzelfde huis anders, het is leeg en stil, terwijl de handen van de regisseur lijken te zoeken naar sporen van iets dat misschien al een herinnering is geworden. Via Campegna 58 was het ouderlijk huis van de auteur, waar ze opgroeide, een dochter en daarna een moeder was. Na de dood van zijn vader moet hij het leegmaken, en door in elke hoek te blijven hangen, alsof hij de kleinste details grondig wil onderzoeken, is het alsof hij dat vorige leven met zich mee wil nemen, opgesloten in de voorwerpen, in de nutteloze dingen die iedereen huis verzamelt zich tussen de pennen, de schilderijen, de kleren die netjes in de kasten hangen, de zwart-witfoto's van de jonge, mooie, gelukkige ouders.

Un Capodanno felice, il capitone, la bimba che un po' ne è curiosa un po' si spaventa, i fuochi d'artificio nel cielo di Napoli, i baci dell'anno nuovo. All'improvviso però quella stessa casa appare diversa, è vuota e silenziosa, mentre le mani della regista sembrano cercare tracce di qualcosa che forse è già divenuto un ricordo. Via Campegna 58 era la casa dei genitori dell'autrice, laddove lei è cresciuta, è stata figlia e poi mamma. Alla morte del padre deve svuotarla, e nell'indugiare in ogni angolo, quasi a scrutarne a fondo i minimi dettagli, è come se volesse portarsi quella vita passata con sé, racchiusa negli oggetti, nelle cose inutili che ogni casa accumula, fra le penne, i quadri, i vestiti appesi in ordine negli armadi, le fotografie in bianco e nero dei genitori giovani, belli, felici.