Locked down, shielded and isolated, ShoPaapaa hobbles around his tiny universe. In a monologue that has no audience, he rails against racism and bullies, he ponders his existence lying fallen on the floor, and he makes his bed...slowly, miserably, painfully. And he never loses hope.

Opgesloten, afgeschermd en geïsoleerd strompelt ShoPaapaa door zijn kleine universum. In een monoloog zonder publiek gaat hij tekeer tegen racisme en pestkoppen, denkt hij na over zijn bestaan liggend op de grond, en maakt hij zijn bed op... Langzaam, ellendig, pijnlijk. En hij verliest nooit de hoop.