Tokijczyk Teruaki przenosi się do liceum na Okinawie i od razu zakochuje się w energicznej Hina Kyan. Problem? Jej dialekt brzmi dla niego jak szyfr, więc z pomocą przychodzi koleżanka Kana Higa, która tłumaczy każde słowo - choć sama skrycie podkochuje się w Teru.

Teru odkrywa, że okinawskie „beach party” oznacza piknik bez kąpieli, a lokalne słowa potrafią wpędzić w komiczne nieporozumienia. Tymczasem Kana wspomina ich pierwsze spotkanie i zaczyna marzyć o czymś więcej niż rola tłumaczki.

Chłopak uczy się, jak kamienne lwy chronią domy przed złymi duchami i czym jest taniec eisaa. Festiwalowy występ Hiny daje mu odwagę, by spróbować porozmawiać o swoich uczuciach.

Nauka charakterystycznego „fiifii” staje się kolejnym kulturowym wyzwaniem, a Kana próbuje wykorzystać lekcję, by zbliżyć się do Teru. Śmiech dzieci i szantaż małej Suzu tylko podkręcają chaos.

Teru poznaje okinawskie koszule „kariyushi” i uprzejmość, która każe każdemu częstować go lokalnym przysmakiem. Zakupy z Kaną zamieniają się w nieoczekiwaną randkę, choć oboje nie wiedzą, jak to nazwać.

Święto Obon oszałamia Teruaki rytuałami i uliczną paradą eisaa, a pikantny sos z awamori szybko uderza mu do głowy. Krótki deszcz ujawnia, że okinawskie słońce bywa bardziej niebezpieczne, niż sądził.

Podczas tajfunu Kana ratuje Teru z ciemnego mieszkania, a opowieści o jadowitych habu splatają się z lokalnymi przysmakami. Wspólna noc przy świecach odsłania, jak bardzo dziewczyna troszczy się o niego.

Wspólne kibicowanie baseballistom pokazuje, jak całe wyspy stają, gdy Okinawa gra w Kōshien. Deszcz katabui zamienia się w lekcję dialektu, a nocna zabawa w duchy podsuwa Teru nowy pretekst, by zbliżyć się do Hiny.

Klub testu odwagi paruje Teru z Kaną, a tropikalna noc pełna legendarnych stworów doprowadza do serii niezamierzonych uścisków. Nawet rower okazuje się tu rzadkością - i kolejnym powodem do gaf.

Lekcja gotowania ujawnia, że w Okinawie nawet gorzka tykwa ma własnych strażników mowy. Przy stole Yae bezlitośnie droczy się z Kaną, a niewinne „shirishiri” kończy się bardzo bliskim spotkaniem.

Nieporozumienie z tradycyjną chustką minsa wpędza Hinę w panikę, a Teru w poczucie odrzucenia. Jednak wspólne dźwięki sanshin i wizyta u lokalnego szamana przypominają, że na Okinawie każda więź ma swój los - nawet jeśli prowadzi okrężną drogą.